درزمانهای نه خیلی قدیم روستایی وجود داشته که آن را باخرز می نامیدند(در نزدیکی تایباد کنونی) واهالی آن را باخرزی میگفتندمثل: میبدی، یزدی یا زارچی.....
القصه در این روستا یک عالمی زندگی میکرد که نامش سیف الدین باخرزی بود. روزی یکی از دوستان شاعر سیف الدین باخرزی نامه ای با این مضمون برایش مینویسد:
هله ای سیف الدین باخرزی
والله ار تو، به ارزنی ارزی
کی تو با آدمی توانی زیست
چون تورا گفته اند با خرزی!
سیف الدین نیز که در حاضر جوابی سرآمد بوده بلافاصله در جواب دوستش چنین مینویسد:
آخر ای دوست طاعتی میکن،
تا به کی فسق ومعصیت ورزی
آخر عمر با تو خواهم بود
چون مرا گفته اند با خرزی!
